IN TEL

Als kind blonk Willem al behoorlijk uit,

dan was hij voor zijn vader in de weer

met flessen melk, rondfietsend als een speer,

zodra de laatste schoolbel had geluid.

En keurig telt hij thuis de centen neer,

rammelend met de lege flessenbuit,

tot een tevreden pa het kasboek sluit:

melk moet. En hij kan rekenen op méér:

want Willem telt en kan het niet meer laten.

De melkweg van zijn jeugd ontstegen ster -

hij vindt in de muziek zijn beste maten.

Een kwarteeuw al gaat deze liefde ver,

dat krijgen wie hem kennen in de gaten,

meetellen doe je - daarom ben je er.

Rotterdam,

30 september 2007

Guus Koelman